Słowo „epifania” pochodzi z języka greckiego epiphaneia i oznacza pokazywać się lub pojawiać się ponad. W judaizmie i chrześcijaństwie epifanią określa się uchwytną ingerencję osobowego Boga w historię świata. Terminu tego użył papież Jan Paweł II pisząc w Liście do Artystów w 1999 r. określając epifanię jako objawienie, a jednocześnie olśnienie i zachwyt ukazaniem się w świecie tego co boskie i wieczne. Wieczór taneczny Epifanie stanowi artystyczne połączenie dwóch historii zaczerpniętych z Biblii Tysiąclecia: Sen Jakuba – ze Starego Testamentu (Księga Rodzaju 28:1-22) oraz Przypowieść o synu marnotrawnym – z Księgi Nowego Testamentu (Ewangelia wg Świętego Łukasza 15,11-32).
SM. MASOCHISTYCZNE OBRAZY OJCIEC-SYN
choreografia – Tobiasz Sebastian Berg
dramaturgia – Beniamin M. Bukowski
opracowanie muzyczne – Karol Osman
scenografia/przestrzeń/kostiumy – Barbara Bińkowska
obsada – Bartłomiej Banasiak, Szymon Pacholec, Dawid Pieróg, Aleksander Staniszewski, Mateusz Wróblewski, Kamil Zdańkowski, Piotr Ziółkowski
czas trwania – 50 minut
Twórcy spektaklu przyjrzeli się relacji ojciec – syn, które znamy z przypowieści o synu marnotrawnym przedstawionej w Ewangelii według św. Łukasza, z Syna marnotrawnego Siergieja Prokofiewa czy malarstwa związanego z tą tematyką. Artyści obudowują tą opowieść współczesnymi kontekstami psychologicznymi, społecznymi i filozoficznymi. A jaką wybrali dla tego tematu formę? Powstała choreografia jest stanem ciała oraz emocjonalnością i zmysłowością syna w sytuacji mierzenia się z sylwetką ojca i swoją własną męskością. Podczas tego spotkania twórczego staraliśmy się pracować nad językiem naszych ciał. Z próby na próbę odbiegaliśmy od tańca klasycznego, który często jest tylko formą, już bardzo archaiczną jako choreografia. Poprzez otwarte i rozwibrowane w tańcu współczesnym ciało poruszyli tematy słabości syna w stosunku do figury ojca, słabości męskiej, dziecięcej miłości syna do ojca określanej przez Zygmunta Freuda miłością erotyczną oraz symbolicznym „zabójstwem” ojca jako aktem wejścia w dorosłość.
Tobiasz Sebastian Berg
SEN JAKUBA (WZNOWIENIE)
choreografia/reżyseria światła – Grzegorz Pańtak
muzyka – Krzysztof Penderecki
wstęp dźwiękowy/efekty sonorystyczne – Grzegorz Pańtak
kostiumy – Agnieszka Brzozowska
obsada – Szymon Pacholec (Jakub), Małgorzata Boruń, Małgorzata Kowalska, Katarzyna Lipiec, Marta Starostecka, Klaudia Tkaczyk, Bartłomiej Banasiak, Aleksander Staniszewski, Mateusz Wróblewski (alter ego), Kamil Zdańkowski, Piotr Ziółkowski
czas trwania – 15 minut
Założenia dramaturgiczne spektaklu wynikały z zaczerpnięcia przez choreografa z dwóch obszarów: z tekstu z Księgi Rodzaju opisującego tytułowy sen Jakuba oraz z utworu muzycznego Krzysztofa Pendereckiego zatytułowanego Przebudzenie Jakuba na orkiestrę symfoniczną.
„We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy wchodzili w górę i schodzili na dół. A oto Pan stał na jej szczycie i mówił: << Ja jestem Pan, Bóg Abrahama i Bóg Izaaka. Ziemię, na której leżysz, oddaję tobie i twemu potomstwu. A potomstwo twe będzie tak liczne jak proch ziemi, ty zaś rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód, na północ i na południe; wszystkie plemiona ziemi otrzymają błogosławieństwo przez ciebie i twych potomków. Ja jestem z tobą i będę cię strzegł, gdziekolwiek się udasz; a potem sprowadzę Cię do tego kraju. Bo nie opuszczę cię, dopóki nie spełnię tego, co ci obiecuję.”
Biblia Tysiąclecia, wydanie III, Księga Rodzaju, 28,10-28,21.
Wydawnictwo Pallottinum, Poznań, Warszawa 1982, s. 47.
Utwór muzyczny Przebudzenie Jakuba Krzysztofa Pendereckiego był kluczową inspiracją i bezpośrednią przyczyną podjęcia się realizacji tego spektaklu przez choreografa Grzegorza Pańtaka. Stanowi także główną warstwę dźwiękową utworu, poprzedzoną wstępem z efektami sonorystycznymi autorstwa choreografa.
Galeria
