LUBELSKI TEATR TAŃCA
„Historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy”
Choreografia I reżyseria: Simone Sandroni;
Asystentka choreografa: Elvira Zuñiga;
Światło: Grzegorz Polak
Dźwięk / wideo: Dariusz Kociński;
Taniec: Beata Mysiak, Anna Żak, Ryszard Kalinowski, Wojciech Kaproń,
Muzyka: collage
Produkcja: Centrum Kultury w Lublinie
Premiera: 28.09.2013
Istnieją historie, których nigdy nie opowiedzieliśmy i takie, których lepiej byłoby też nigdy nie opowiedzieć.
Historie, które sprawiają, że w oczach odbiorców stajemy się wielcy, bądź dramatycznie kurczymy się.
Są chwile, kiedy czujemy potrzebę, aby coś powiedzieć, wyznać, ale opowieść pozostaje uwięziona w gardle oraz pomiędzy słowem zdolnym otworzyć wielkie drzwi a ciszą – oddziela je jedynie niewielka przestrzeń: jak mały kamień na krawędzi urwiska, który z powiewem wiatru lub pod ciężarem motyla, mógłby spaść w przepaść.
Cztery charaktery, cztery osoby „opowiadają” swoje historie: słowami, obrazami, ciałem i ruchem, w ciszy, nie zastanawiając się nad konsekwencjami.
Cztery różne osobowości, zbyt blisko siebie, zarówno w przestrzeni fizycznej jak i czasowej, przesiąknięte sobą nawzajem, walczą o uwagę i intymność.
Rozdrażnieni, jak na niedzielnym obiedzie rodzinnym, chcą znaleźć historię, której jeszcze nigdy nie opowiedzieli.
Z prasy:
[ … ] Sandroni przede wszystkim doskonale poznał – w trakcie długich i szczerych rozmów – wszystkich artystów LTT. I na takiej podstawie poprowadził z nimi pracę. Stworzył choreografię, w której nie tylko pokazał Beatę Mysiak, Annę Żak, Ryszarda Kalinowskiego i Wojciecha Kapronia takimi, jakich znamy z ich najlepszych spektakli, lecz także stworzył im możliwość pokazania tego, czego jeszcze w ich wykonaniu nie widzieliśmy. A przy tym potrafił cztery indywidualne popisy – bo każda z wykreowanych postaci jest rzeczywiście popisowa – połączyć w fascynującą kreację zbiorową. Nie tylko zresztą choreograficzną. Cała czwórka bowiem świetnie wywiązuje się z zadań stricte aktorskich, co w teatrze tańca jest rzeczą nadzwyczaj rzadką. Patrzenie na to, co robią na scenie, to czysta przyjemność, od której nie sposób oderwać się nawet na moment. [ … ]
Andrzej Z. Kowalczyk „Kurier Lubelski”
Lubelski Teatr Tańca powstał w roku 2001 z inicjatywy Hanny Strzemieckiej, wieloletniego choreografa i dyrektora artystycznego zespołu, oraz ówczesnych tancerzy Grupy Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej. Grupa ta, wywodząca się z niezależnego ruchu studenckiego, z biegiem lat wypracowała swój własny, niepowtarzalny, a z czasem rozpoznawalny w Polsce i zagranicą styl tańca, stając się jednym z wiodących zespołów tańca współczesnego w Polsce. Dzięki konsekwentnej realizacji swojej artystycznej misji liderzy Grupy założyli nowy, profesjonalny teatr tańca z siedzibą w Centrum Kultury w Lublinie.
Aktywność twórcza LTT ukierunkowana jest na budowanie teatru tańca jako przestrzeni dialogu z widzem na temat kondycji współczesnego człowieka. Kształt artystyczny spektakli powstaje w procesie indywidualnych poszukiwań każdego z twórców – członków teatru, nadających poszczególnym choreografiom swoistą, autorską dramaturgię i estetykę.
Lubelski Teatr Tańca podejmuje liczne inicjatywy artystyczne i edukacyjne, mające na celu promocję tańca współczesnego jako środka wypowiedzi o dużym potencjale intelektualnym i emocjonalnym. Szczególny nacisk kładzie LTT na współpracę z instytucjami kulturalnymi w Polsce i zagranicą w celu budowy sieci ośrodków promujących sztukę tańca w różnych środowiskach poprzez prezentacje spektakli, organizację warsztatów tańca, wykłady, wystawy, projekcje wideo, a także działania performatywne w przestrzeniach nieteatralnych.
Do najważniejszych projektów organizowanych przez LTT należą: Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca (corocznie od 1997 roku), Letnie Forum Tańca współczesnego (corocznie od 2003 roku), Projekt dla młodych choreografów „Tour d’Europe des choregraphes” (2009-2011), Współorganizacja Polskiej Platformy Tańca (2014), Projekt „Kierunek – wschód, stacja – taniec: Mińsk, Kijów, Tbilisi, Baku” (2015).
,,UJĘ(Ci)”
CHOREOGRAFIA Wojciech Mochniej
LIGHT CONCEPT Steve Isom, Wojciech Mochniej
ARTISTIC DIRECTOR Melissa Monteros
ARTYŚCI Iris Heitzinger, Wojciech Mochniej
UJĘ(Ci) to wyjątkowy duet artystów, którzy spotkali się ponownie na scenie po ponad dziesięciu latach. Projekt UJĘ(Ci) koncentruje się na przedstawieniu relacji i różnych jej odcieni. Pokazuje także jaki wpływ na nas ma dynamiczne wchodzenie w role, które nie zawsze są oczywiste. Jest to poszukiwanie zrozumienia w wielowymiarowości związku. Spektakl skupia się także na tożsamości dorosłego człowieka w kontekście uciekającego czasu i cykli dojrzałości by odkryć w sobie na nowo dzikość i otwartość na życie i partnerstwo. Artyści poszukują odpowiedzi na pytanie czy można utrzymać relację z drugim człowiekiem, gdy na przestrzeni czasu zmieniają się jej odcienie i pojawiają się rysy. Niewątpliwym atutem jest dojrzałość tancerzy, którzy korzystając ze swoich doświadczeń zbudowali poruszający spektakl.
WOJCIECH MOCHNIEJ– tancerz, choreograf, pedagog. W latach 1991-1994 był tancerzem Śląskiego Teatru Tańca. Od 1995r. jest wykładowca na Wydziale Tańca, School of Creative and Performing Arts na Uniwersytecie w Calgary, Kanada. Współpracował z wieloma artystami m.in:Anną Sokolow, Talley Beatty, Markiem Haim, Stephanie Skura oraz Risą Jaraslow. Brał udział w produkcjach Alpo Aaltokoskiego (Finlandia), Avi Kaisera (Belgia/ Izrael), Pauli Ross, Davidy Monk, Tani Alvarado oraz Peggy Baker (Kanada). Jako artysta improwizujący doskonalił swoje umiejętności oraz wpółpracował z wybitnymi przedstawicielami tego nurtu jak: Ray Chung, Chris Aiken, David Dorfman oraz Martin Keougha. Wspólnie z Melissa Monteros założył Gdański Teatr Tańca oraz Gdańską Szkołę Tańca Współczesnego (1994-2001). Od 2002r. Gdański Teatr Tańca działa jako W&M PHYSICAL THEATRE z siedzibą w Calgary, Kanada. Teatr prezentował swoje spektakle w min. w Kanadzie, Polsce oraz Austrii, Estonii, Finlandii, Francji, Niemczech i we Włoszech. Prace solowe Mochnieja były przedstawiane min.w Kanadzie, Finlandii na Festiwalu “Full Moon Dance” oraz wielokrotnie w Polsce na najważniejszych scenach i festiwalach. Jest pedagogiem który prowadzi warsztaty z tańca współczesnego, improwizacji, choreografii, gyrokinesis oraz pracy z kamerą. W 2002 r. był rezydentem w Bruckner Conservatory ( Austria ). W członkiem zespołu artystycznego Theatre Junction Company of Artist ( Calgary, Kanada ) oraz pedagogiem zespołu Decidedly Jazz Danceworks. Stworzyl choreografie w polskiej edycji „You can dance – po prostu
tańcz”. Magazyn „Dance Europe” nagrodził jego solową pracę „Just po prostu” jako najlepszy performance w kategorii „Male Dancer”. Jest laureatem nagród miasta Gdańska oraz miasta Lublin za zasługi dla tańca współczesnego w Polsce. Mochniej jako wykładowca na Uniwersytecie w Calgary prowadzi zajęcia z tańca współczesnego, choreografii, dance and the camera, improwizacji, performance i repertuaru.
IRIS HEITZINGER
performerka, choreograf, pedagog
Absolwentka Uniwersytetu Antona Brucknera w Linz w Austrii. Rezydentka La Caldera / Barcelona oraz tanz_house w Salzburgu. Ukończyła x.IDA / Linz, lauretka stypendium austriackiego Ministerstwa Kultury, co pozwala jej kontynuować naukę w Anglii, Holandii, Belgii i Finlandii. Współpracowała jako tancerz / performer z : Vincent Dance Theatre (UK), H2Dance (SE, NO), Jeremy Wade (USA), Ted Stoffer (BE, USA), Cie Willi Dorner (AT ), Cie Laroque (AT), editta braun (AT), Cie Guillermo Weickert (ES), Cie Lanònima Imperial (ES), Natalia Jiménez (ES), Grupa LaBolsa (ES) i Thomas Hauert (CH / BE ) W&M Physical Theatre. Od 2007 roku Iris tworzy własne choreografie jest zainteresowana interdyscyplinarną i międzykulturową współpracą badającą ekspresję ciała podróżnymi kątami. W 2011 r. została zaproszona do wzięcia udziału w cyklicznych warsztatach „Carte Blanche”, w „The Place” w Londynie, w czasie których współpracowała Rui Hortą. W tym czasie Iris rozpoczyna także swój eksperyment dotyczący „badania niedoskonałości”polegający na badaniu reakcji publiczności zapraszanej do wzięcia udziału w spektaklu na żywo. W 2012 roku Iris rozpoczyna współpracę z Natalią Jiménez. Razem tworzą L_ENTES spektakl, który analizuje temat ludzkiej percepcji. W 2015 roku zaprezentowana zostaje choreografia pt: „The measure of disorder” inicjatywa grupy LaBolsa, w której skład wchodzą niezależni wykonawcy Cecilia Colacrai, Anna Rubirola, Mireia de Querol, Natalia Jimenez, Federica Porello, Xavi Moreno i Iris Heitzinger . Do tej pracy zapraszają belgijskiego choreografa, Thomasa Hauerta. Spektakl jest współprodukowany przez Festiwal Grec / Barcelona, Charleroi Danses / Bruksela, Les Brigittines / Bruksela. Jej najnowszy spektakl pt,:”Wallflowering” jest duetem stworzonym wraz z szwajcarską aktorką i reżyserem teatru Françoise Boillat, prezentowany w koprodukcji z ARGEkultur / Salzburg.
Anna Piotrowska i Joanna Chitruszko „PRZY PRZY hedonistyczna uprzykrzona historia przyjemności”
66 kreacja artystyczna Anny Piotrowskiej …………
koncepcja, reżyseria i choreografia: Anna Piotrowska
kreacja i wykonanie: Joanna Chitruszko, Anna Piotrowska
muzyka i światło: Michał Mackiewicz
szept: Łukasz Pawłowski
tekst: Anna Piotrowska & Łukasz Pawłowski
premiera: 3 czerwca 2013, Teatr Druga Strefa w Warszawie
koprodukcja: Teatr Druga Strefa
gospodarz wydarzenia: mufmi teatr tańca
przedstawienie sfinansowane ze środków Miasta Stołecznego Warszawa Dzielnicy Mokotów w ramach projektu „mufmi przedstawia”
Pierwszy duet Piotrowskiej i Chitruszko „Zmian(AA) pogody”, czyli histeryczna nie-historia, był rozważaniem na temat histerii macicy odwołującym się do rozmów Hipokratesa z Platonem.
Drugie spotkanie, to przedstawienie „Przy Przy”, czyli hedonistyczna uprzykrzona historia przyjemności. Tutaj Piotrowska przygląda się doktrynie hedonizmu, głoszonej przez greckiego filozofa Arystypa z Cyreny, czyli odkrywaniem przestrzeni pomiędzy przyjemnością a przykrością.
„Przyjemność różni się od przyjemności tylko tym, że jedna od drugiej jest przyjemniejsza”
„Przyjemność to stan przelotny, trwa dopóty, dopóki działa bodziec, a szczęście jest sumą tych częściowych przyjemności”.
„Przyjemność jest stanem pozytywnym, więc nie polega tylko na braku cierpienia”.
„Przyjemność i przykrość to rodzaj ruchu, aktywności”.
Jakie tworzą się napięcia w wyniku przebytej drogi od przyjemności do przykrości?
Czy są to dwa odległe brzegi tego samego oceanu istnienia? Czy może dwie bliskie sobie kałuże (głębokie jak nasze pragnienia), w które można wdepnąć jednocześnie? Czy może jak śpiewał Freddie Mercury „Pain is so close to pleasure”?
Arystypowskie założenia hedonizmu mówią, że przyjemność to stan chwilowy, trwający przez czas, w jakim działa czynnik sprzyjający przyjemności. Przyjemność i przykrość to swoiste stany, które są rodzajem ruchu dokonującego się w człowieku, świadczą więc o jego aktywności. Jaki jest zakres ruchowy od przyjemności po przykrość? Człowiek porusza się nieustannie pomiędzy przyjemnością a przykrością. Praca jest badaniem tych dwóch stanów, a wręcz tego co się między nimi może wydarzyć.
Sprzedaż biletów: http://ktt.systemsprzedazybiletow.pl/Bilety/Sala/806
Galeria
