METAMORFOZY
Premiera spektaklu odbyła się 22 kwietnia 2007 r. na Dużej Scenie Kieleckiego Teatru Tańca
Czas trwania: 50 min
choreografia – Ira Nadia Kodiche
asystent choreografa – Sarah Sottocasa
scenografia i kostiumy – Ira Nadia Kodiche
opracowanie światła – Ira Nadia Kodiche, Grzegorz Pańtak
muzyka – Natasha Atlas, Orengeblossom, Laurent Garnier, Passarani, Spies Notinisn, Trentemoller
głos – Ira Nadia Kodiche, Ewelina Gronowska
obsada premierowa – Anna Budnicka, Marta Czernikiewicz, Aleksandra Doropowicz, Maria Fert, Anna Kmiecik, Judith Kowalczyk, Natalia Kozłowska, Ewelina Kubot, Monika Kuc, Katarzyna Skrzyniarz, Agata Twarowska, Karolina Ziółkowska, Małgorzata Ziółkowska, Michał Ośka, Grzegorz Pańtak, Tomasz Pietrzykowski, Marek Stawiarski
Maszyna czasu pozwala nam wychylić się z własnego wnętrza, by poznawać, smakować świat wokół nas – świat zewnętrzny… Ruchem przywołujemy przeszłość… Odczytujemy tajemną mowę wrażeń, których minione światło rozjaśnia nasze wnętrze… Zrywamy okowy snu, odrywamy się od własnego ja… metal, metal i ciało, schronienie… Znajdujemy kolejne schronienia i jeszcze inne, bo jest ich wiele, wiele…Chcę uczynić czas nieśmiertelnym… Czas, w którego zastygłej lawie poczekamy na lepszy świat… Niemożliwe staje się możliwym, a odwieczna, nieprzerwana podróż fal jest naszą wspólną grą na arenie świata… Oczy oglądają jego przemożny zgiełk. Jesteśmy, istniejemy, ale pozostajemy niewidzialni… Tak jak ten niedoskonały świat zaklęty w połyskliwą czerń agatu. Pragniemy, marzymy….. a potem dzielimy się odczuciem dreszczu… i otacza nas jasność ciszy przetykanej kilkoma nitkami westchnień … Jesteśmy uczuciem. Jesteśmy łzą. Jesteśmy uśmiechem. Nasze przeznaczenie jest w nim zapisane… Jesteśmy sercem, duszą. Jesteśmy spojrzeniem. W spojrzeniu mężczyzny, kobiety. Jesteśmy historią… Jesteśmy różni i podobni zrodzeni z powłoki światła wieczni… wieczni, wieczni. Opisałam historię – podnosząca się kurtyna, artyści, dźwięki, światła… Minie 46 minut do momentu opuszczenia jej w dół.
Zgromadzeni tu ku wspólnemu przeżywaniu, z czasem zapomnimy ten rytm, lecz wspólnie spędzona chwila, pozostawi uśmiech doznanej radości. Chciałabym jeszcze tylko dodać – droga bez powrotu została spełniona… to cud. Jestem nienasycona w pogoni za marzeniami.
Ira Nadia Kodiche
Galeria
