Giselle. AKT I w choreografii Izabeli Zawadzkiej
To autorska interpretacja romantycznego baletu „Giselle”, która prezentuje historię nieszczęśliwej miłości osadzonej w realiach współczesnego świata. Miłość Giselle to uczucie braku zrozumienia przejawiające formę skrycia przed światem, skrycia tego kim jesteśmy i jacy jesteśmy. To również ogromne napięcie emocjonalne, które może doprowadzić do…obłędu.
MUZYKA: Adolphe Adam (Giselle. I Akt)
WSPÓŁPRACA MUZYCZNA Z CHOREOGRAFEM: Maciej Zakrzewski
KOSTIUMY: Izabela Zawadzka
SCENOGRAFIA: Izabela Zawadzka, Grzegorz Pańtak
REŻYSERIA ŚWIATŁA: Grzegorz Pańtak
OBSADA: Małgorzata Kowalska, Michał Ośka, Aleksander Staniszewski, Małgorzata Boruń, Joanna Czerwonka, Anna Kuc, Katarzyna Lipiec, Marta Rolska, Anna Szczotka, Sandra Zybała, Dawid Pieróg, Volodymyr Ryga.
(spektakl zawiera scenę nagości)
„Płaczki”
tańczą: Agata Moląg, Monika Świeca, Marta Wołowiec
koncepcja i choreografia: Agata Moląg
producent: Nowohuckie Centrum Kultury
premiera: 13 marca 2016
czas trwania spektaklu:1 h
Beksa.
Płacze-nie-becze!
Że aż tchu brak.
Takie życie.
Taki zawód.
Czasem po prostu nie chce się z nikim gadać.
Czasem ból jest zbyt silny.
Wszystko się już stało, tego już nie zmienisz.
Rycz!
I daj żyć innym.
Profesjonalnie. Na pokaz.
Lament. Histeria. Szloch.
Że och!
Martwisz się czasem czy „Twoje życie coś znaczy”? Co po sobie zostawisz? I kto za Tobą zapłacze? Nic się nie martw! Załatwi się. Takich.
„Płaczki” to spektakl w estetyce teatru tańca odnoszący się do tematu żałoby. Bazując na silnej fizyczności i obecności cielesnej, sięgamy do teatralnych zabiegów, zastanawiając się równolegle nad ich rolą i specyfiką zarówno na scenie jak i w prawdziwym życiu. Spektakl sięga do teatralnych zachowań w życiu codziennym. Dotykamy głębokich stanów emocjonalnych takich jak rozpacz czy nawet związany ze stratą ból fizyczny, rozkładając je następnie na czynniki pierwsze, analizując i przetwarzając docieramy do groteski. Cytaty takie jak dewocja, figura chóru, kanon baletu klasycznego czy nawet popkulturowa guma do żucia czy hit „It’s my party and I cry If I want to”, pozwalają poszczególnym scenom odsłaniać kolejne, zaskakujące widza warstwy przekazu. Archaiczny już i niemal wymarły zawód płaczki jest dla nas inspiracją do zabawy wokół samego aktu płakania (także od czysto technicznej strony), aktów żalu, rozpaczy i żałoby oraz skojarzeń silnie obecnych w społeczeństwie. Tym samym nie jest przypadkiem, że spektakl jest silnie kobiecy – przypisuje się nam zarówno pozytywne instynkty (empatia, wrażliwość), jak i pejoratywne zachowania (beksa), a chłopiec o podobnych cechach słyszy, że „mazgai się jak baba”. To przekonanie akurat od dawna się nie zmienia. Czy jest krzywdzące? Czy raczej daje to nam kobietom pole do popisu i manipulacji?
Żałoba to tematyka dziś raczej niepopularna. Tworząc „Płaczki” chciałyśmy zderzyć tradycję z współczesnością i przyglądnąć się różnym wariantom „przeżywania”, ale też opowiadania o nim. Kreując scenki na przemian poważne, ironiczne, zabawne, smutne, a czasem groteskowe, staramy się igrać z wrażliwością widzów, wplątując ich w emocjonalne pułapki, a czasem odsłaniając mechanizmy konstrukcyjne spektaklu. „Płaczki” to spektakl interaktywny, przełamujący bariery sceniczności, budujący intymność w bliskim spotkaniu między widzem a artystą. Nasza obecność i koncentracja są tu wystawione na próbę w nastrojowych lub na wpół improwizowanych działaniach w konfrontacji z publicznością.
Grupa Wokół Centrum
Aby w pełnym wymiarze realizować misję artystyczną, w marcu 2015 roku tancerki Krakowskiego Centrum Choreograficznego zawiązały kolektyw Grupa Wokół Centrum, który swoimi założeniami i strukturą ma oddawać nowego ducha miejsca.
Idea powstania Grupy wyrosła z głębokiej potrzeby współpracy z innymi twórcami, zrzeszonymi lub niezależnymi, owocującej bogactwem inspiracji i różnorodnością w budowaniu scenicznego przekazu. Wierzymy, że tylko spotkania, a czasem nawet zderzenia odmiennych estetyk ruchowych, poglądów na sztukę, budują nową jakość. Interesuje nas to, co powstaje na styku. Wymiana inicjuje w nas kreatywny rozwój, a poznawanie tego co odmienne, pozwala na stopniowe klarowanie się własnego języka scenicznego wyrazu.
Czerpiemy z tego co prywatne, niesceniczne, parateatralne, czasem uznane powszechnie za nieprofesjonalne, aby budować kompozycje bliższe widzowi mentalnie.
Artyzmu szukamy w prostocie, przekazu w cytatach z życia, a smaku i waloru w ruchu. Nigdy nie zapominamy o tym, że jesteśmy tancerzami, a więc ruch jest naszym głównym narzędziem.
Jednocześnie nie zapominamy o tym, że uwielbiamy być widzami – pokazujemy na scenie tylko to, co same chciałybyśmy zobaczyć.
Trzon Grupy stanowią tancerki Centrum trenujące ze sobą regularnie w stałym składzie: Agata Moląg, Monika Świeca i Marta Wołowiec. To one, w zależności od koncepcji, zapraszają do współpracy zagranicznych gości, niezależnych lub zrzeszonych twórców, tancerzy, performerów czy aktorów.
Pierwszą deklaracją artystyczną była premiera spektaklu „Makia” w wykonaniu Marty Wołowiec i Moniki Świecy w choreografii Agaty Moląg. W repertuarze Grupy znajduje się również spektakl „Płaczki”, który miał swoja premierę w ramach konkursu choreograficznego 3…2…1…TANIEC! oraz spektakl uliczny „38°C”.
Grupa Wokół Centrum sprawuje opiekę nad wydarzeniami i obszarem działań edukacyjnych w KCC: tworzy program Małego Teatru Ruchu, Pracowni METAfizyczna i PRO oraz program warsztatów i kursów, produkuje własne spektakle, realizuje projekty artystyczne, nawiązuje kontakty i poszukuje zagranicznych partnerów.
Spektakl zostanie zaprezentowany w ramach Polskiej Sieci Tańca 2018.
Sprzedaż biletów: http://ktt.systemsprzedazybiletow.pl/Bilety/Sala/802
